De bossen intrekken om herten en reeën te zien is een aangenaam tijdverdrijf op de winterse Poesta. Het is een soort jagen zonder te hoeven schieten. Gehuld in thermo ondergoed en nog heleboel andere dikke kleren sluipen we het bos in. Nou moet je weten dat Nora en ik normaliter enorme kletstantes zijn, dus dat ‘stil’ zijn creëert sowieso al een beetje een unheimlich sfeertje...
Als je héél stil probeert te zijn, merk je hoeveel lompe herrie je eigenlijk maakt. Snotneuzen ophalen, kuchen en struikelen over boomwortels, noem het maar op. Het valt om de dooie dood niet mee om de kunst van het stil zijn te praktiseren terwijl je door een bos ploetert.
Wild
Tegen mijn verwachting in zien we ze toch! Grote groepen herten die ons een tijdje aankijken om vervolgens rustig en elegant de aftocht te blazen. Een paar joekels van damherten in de verte die niet eens de moeite nemen om op te kijken. Het is een opwindend gevoel dat je samen met zoveel wilde dieren in het bos bent.
Doordat je het een beetje op een sluipen hebt gezet, geeft je dat ook een gevoel van spanning. opeens hoor ik vlak naast mij in de struiken een enorm kabaal, ik spring een meter in de lucht van de schrik. Het bleek een roofvogel te zijn die op zijn beurt ook erg van mij was geschrokken.
Het werd nog veel spannender omdat...........
KLIK HIER om het hele artikel te lezen !!!
