De eerste maand als inwoner van Budapest is alweer verstreken, hoog tijd om er zelf ook wat over te vertellen. Helaas heb ik een iets minder erudiete schrijfstijl dan dat jullie inmiddels gewend zijn, toch zal ik proberen er een leuk verhaaltje van te maken.
Laat ik beginnen iets te vertellen over mijn talencursus, uiteindelijk toch wel de primaire reden van het hele Budapestavontuur. Elke doordeweekse dag sta ik erg op tijd op om na een hongaars ontbijt (inclusief verse groentetjes, torma, erg scheve zelfgesneden boterhammen etc) op de bus te stappen. Deze is altijd stampvol zodat ik ook altijd moet staan, soms zelfs helemaal tegen de deuren aan. (Kijk uit, ze gaan naar binnen open! Waarom? … ) Ondanks dat ben ik blij dat ik met de bus kan, want mijn school ligt behoorlijk hoog in de heuvels van Buda. Dit klinkt heel idyllisch maar dat is het totaal niet, mijn school is een nogal communistisch gebouw dat zeker op bepaalde plekken een nieuw likje verf kan krijgen. Eenmaal ‘s ochtends in het gebouw aangekomen moet ik acht trappen op. Dat komt, als ik eenmaal op de vierde verdieping ben aangekomen, op een totaal van elf flinke trappen
De eerste week begon de les standaard met ‘Jó reggelt kívánok’ (goedemorgen) en dat werd dan, op aangeven van de leraar, door elke leerling weer apart herhaald.
Hierop volgde snel al iets moeilijkere dingen, zoals........
KLIK HIER om het hele artikel te lezen !!!
