Het is inmiddels alweer ruim een half jaar geleden dat ik Nederland voor een tijdje heb ingeruild voor Hongarije. Ondanks (of misschien dankzij) het feit dat ik nauwelijks verwachtingen had over wat me te wachten stond, heb ik mij vanaf dag één prima op mijn plek gevoeld in Boedapest. Na de Hongaarse taalcursus in augustus waar ik er veel nieuwe vrienden uit heel Europa heb bijgekregen, startte het echte Erasmus leven. Allereerst heb ik een semester aan een Hongaarse universiteit gestudeerd. Dit vroeg af en toe om het nodige aanpassingsvermogen, maar was in elk geval nooit saai.
Docenten die 40 minuten te laat kwamen, suïcidaal waren, er niet over uit konden dat een Hongaar minder Big Macs kan kopen dan een West-Europeaan.
Voordat ik aan dit avontuur begon was ik me er van bewust, dat ook afscheid nemen een belangrijk onderdeel van het hele Erasmus gebeuren is. Waar ik echter nooit bij stil gestaan heb, is de mogelijkheid dat het afscheid hier in Boedapest minstens net zo erg is als 6 maanden geleden. Allereerst neem ik afscheid van de stad. Een geweldige stad waar ik een half jaar heb mogen studeren. Waar ik een half jaar in een prachtig appartement in het midden van het centrum heb mogen wonen met drie prima huisgenoten. Waar ik de mooiste plekjes, goedkoopste restaurantjes, beste cafés en het hele openbaar vervoersnetwerk op mijn duimpje ken en waar ik volop van het leven heb kunnen genieten.
Tegelijk was het ook de stad die mij veel bewuster heeft gemaakt van wat ik (of eigenlijk wij in Nederland) hebben. De stad waar je dagelijks werd geconfronteerd met de vele daklozen op straat, stijgende prijzen terwijl de gemiddelde Hongaar al vrij weinig te besteden heeft en de stad waar je als je je ogen opende kon merken dat democratie binnen de Europese Unie geen vanzelfsprekendheid hoeft te zijn.
Het leven hier heeft mij laten inzien dat.......
KLIK HIER om het hele artikel te lezen !!!
