Elke morgen begon hetzelfde. De lucht vol wolken. De thermometer in mijn auto hoopvol gestemd. Hoop op betere tijden maar met elke kilometer wederom graden erbij, daarbuiten, haarfijn zichtbaar op het metertje. En ook elke morgen hetzelfde, ziekenhuis terreinen groot als dorpen, elke aandoening een eigen gebouw, afwisselend gerenoveerd, nieuw of dramatisch verzakt en afgeleefd.
De kilometers doen het hem niet, zo groot is dit land niet, maar de snelwegen zijn dun gezaaid. Alles gaat naar Budapest en vanuit Budapest lopen er spinnepoten het land in, alleen.......er is geen web. Van poot naar poot gaat over de provinciale wegen. Leuk en mooi zijn ze, tenminste de afgelopen jaren toen ik er steeds maar een klein stukje van nam. Nu ik ergens naartoe moet en ook weer terug, zie ik opeens de gevaren, de slechte bochten, de diepe gaten en hoge hobbels.
Ik onderga de vertragingen van de Volan bussen die steevast maar 70 rijden en zo breed zijn dat je er bijna niet langs kan, als je al een stukje hebt zonder die bochten. En nog niet te spreken over de tractors en de mega grote landbouwvoertuigen, zo hoog dat je er bijna onderdoor zou kunnen rijden. De hoop is gevestigd op afslaan en na verloop van tijd doen ze dat dan ook wel.
Gisteren was een topdag op de kilometer schaal.
Ik moest naar......
KLIK HIER om het hele artikel te lezen !!!
