Nou het is gelukt hoor! De uitdaging waar ik in mijn vorige blog over schreef, bleek helemaal geen uitdaging te zijn…. Makkie, piece of cake. Want het miniatuur koffertje bleek toch groot genoeg, alles paste er in en toen het koffertje gewogen werd, had ik zelfs nog 70 gram over, zonde hè? Mario had zelfs nog 100 gram over! Maar toch had ik alles bij wat nodig was, dus no problem.
Alleen toen het koffertje gescand moest worden begon het apparaat te piepen. Het koffertje werd opengemaakt en de mevrouw van de douane greep meteen naar het saté-emmertje met sleutels. Verbaasd begon ze in het emmertje te roeren op zoek naar een steekwapen. Ik zei tegen haar: er zitten alleen maar sleutels in. Maar ze hoorde niks van wat ik zei, en roerde met haar wijsvinger driftig door het emmertje. Ja wij hebben nou eenmaal veel sleutels van ons huisje… iedere deur heeft zijn eigen sleutel en dan heb je nog de hangsloten die overal zijn… Dus nadat ze klaar was met roeren mocht het koffertje weer dicht.
Dus wij gaan op zoek naar een stoel op te wachten tot we het vliegtuig in mogen, zie ik daar ineens mijn nichtje zitten! Hee, roep ik, wij gaan ook naar Budapest. Dus we hebben in het vliegtuig gezellig langs elkaar gezeten en heerlijk bij gekletst. Want zij woont alweer een aantal jaren in Hongarije, dus zo vaak zien we elkaar niet. De vlucht duurde anderhalf uur, dus voordat je er erg in had, waren we al in Hongarije. En dat vond ik nou zooooo raar! Ik ben al zo vaak naar Hongarije geweest, en daar hoort altijd anderhalve dag reizen bij. Dat is nou eenmaal zo.
Maar nu, ’s morgens hadden we thuis nog ontbeten.........
KLIK HIER om het hele artikel te lezen !!!
