Ik was diep verzonken in gedachten hoe de moestuin dit keer in te richten, om te voorkomen dat dezelfde planten op dezelfde plaats zouden komen te staan toen de bel klonk. Met enige ergernis stond ik op, trok een trui aan en schoot in mijn kaplaarzen die voor de buitendeur stonden. Boven het hek stak het gezicht van een jonge vrouw die mij vriendelijk en hoopvol aankeek.
Het drong tot me door dat de laatste tijd dit soort gezichten niet zo vaak boven het hek uitsteken. Meestal zijn het gezichten die enigszins hopeloosheid uitstralen. Dit is vaker het geval dan een jaar geleden. Het monster dat armoede heet heeft hier genadeloos toegeslagen. Ik liep naar het hek.De vrouw liet er geen gras over groeien en met haar mooiste glimlach wilde ze haar verhaal afsteken.
Maar mijn ogen waren alleen gericht op het boek in haar handen...........
KLIK HIER om het hele artikel te lezen !!!
